Μανώλης Μακρυδάκης – Ο σπουδαίος μαντιναδολόγος

ΜΑΚΡΥΔΑΚΗΣ ΜΑΝΩΛΗΣ

Λόγια του κόσμου μη γρικάς
γιατί αυτός που κρίνει
θέλει δικά ντου κρίματα
και λάθη να ξεπλύνει

Ο Μανώλης Μακρυδάκης που ζει και δραστηριοποιείται στο Τυμπάκι δεν θέλει και πολλές συστάσεις για να καταλάβει κανείς πόσο σπουδαίος μαντιναδολόγος είναι. Έχει παντού συμμετοχές.
Θεωρείται από τους καλύτερους μαντιναδολόγους της γενιάς του.

Στη Μεσσαρά ναι ο τόπος μου,στο όμορφο Τυμπάκι

και όλοι με φωνάζουνε ,Μανόλη Μακρυδάκη

Δέν ξέρω αν μ’ έχουνε για εχθρό,εγώ εχθρούς δεν έχω

οτι ‘μαστε προσωρινοί,μες την ζωή κατέχω

ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Γεννήθηκα και κατοικώ στο Τυμπάκι Ηρακλείου Κρήτης.
Είμαι παντρεμένος με την Ελένη Παπαδακη από τους Βώρρους του Δήμου Τυμπακίου.
Απ όταν θυμάμαι τον εαυτό μου σε κάθε τραγούδι που άκουγα έδινα πάντα σημασία στο στίχο (γιαυτό και δεν ακούω σχεδόν καθόλου ξένα)
Από μικρός μου άρεσε να ταιριάζω στιχάκια περιστασιακά και χωρίς να τα συγκρατώ ή να τα γράφω
Θυμάμαι την πρώτη μαντινάδα που έγραψα σε τετράδιο και υπάρχει βέβαια και στο βιβλίο.

«Φεγγάρι μου πανσέληνο ,που σαι τσ αγάπης φάρος
πες τσι το πώς την αγαπώ, γιατί δε βρίχνω θάρρος»

Συνέχισα να γράφω στιχάκια, σε μικρά χαρτιά, κάθε φορά που μου δινόταν κάποιο ερέθισμα.

Κατά τη διάρκεια των συμμετοχών μου σε εκπομπές ραδιοφωνικών σταθμών, αυτοσχεδίαζα μαντινάδες που ακουγόταν σε όλη την Κρήτη. Έτσι έγινα γνωστός στο κοινό της ιδιαίτερης πατρίδας μας.
Μετά από πίεση συγγενών και φίλων ότι πρέπει να γίνουν γνωστές οι μαντινάδες μου αποφάσισα να εκδώσω το πρώτο μου βιβλίο με τίτλο «ΑΝΑΤΡΑΝΙΣΜΑΤΑ ΤΟΥ ΝΟΥ» το οποίο , ο κόσμος το έχει αγκαλιάσει με πολύ αγάπη και τον ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου.

Μακρυδάκης Μανώλης

Αφού τα πάντα φθείρουνται
μα παγουδιάζει ο πόνος
ηντά ‘ναι ο χρόνος τελικά
γιατρός ή δολοφόνος

Τρέχει χωστά το δάκρυ μου
να μην το δούνε άλλοι
γιατι δεν έβγαλα ποτέ
τον πόνο μου ντελάλη

Όποιος με δίχως πλερωμή
να βοηθήσει τρέχει
ήντα θα πει φιλότιμο
μόνο αυτός κατέχει

Τίποτα δε σου ζήτηξα
πράμα δεν περιμένω
μόνο πως σου ΄πα σ’αγαπώ
μην το κρατώ κρυμμένο

Άμα γεράσει ο άθρωπος
ήντα θαρρείς πως θέλει
φροντίδα, αγάπη, σιγουριά
χάδια σαν το κοπέλι!!!

Στιγμές, κομμάτια μιας ζωής
στη σκέψη μου μαζεύω
τέσσερα χρόνια που ‘φυγες
κι όμως δεν το πιστεύω!!

Τρελή και παλαβή η καρδιά
είναι γιατί ζηλεύει
και τον αέρα που φυσά
και σε γλυκοχαιδεύει

Κάθε που λέω σ’ αγαπώ
κι ένα μου δάκρυ τρέχει
γι’αυτό και σ’ όλο το χωριό
τόπο στεγνό δεν έχει

Μούστος που γίνεται κρασί
και ξύδι καταστένει
είναι τ’ αθρώπου η ζωή
που γλήγορα διαβαίνει

Πίνω ρακή να ξεχαστώ
κρασί για να κοιμούμαι
όμως πομένω ξυπνητός
και πιό πολύ θυμούμαι

Σαν το κοπέλι το μικιό
το κακομαθημένο
γκρινιάζω στην αγκάλη σου
μόνο εγώ να μπαίνω

Κάθε φορά που δεν τολμώ
γίνομαι άνω κάτω
μα πάλι κι όντε τόλμησα
πικρά μετάνιωσα το

Κάμε ότι σ’ ευχαριστεί
και μην το μετανιώσεις
με μόνη προϋπόθεση
κανένα μην πληγώσεις

Όσο θωρείς τα φύλλα σου
κιτρινισμένα χάμε
μέχρι την άλλη άνοιξη
καρδιά κουράγιο κάμε

Η πίκρα γίνεται χαρά
και ο τροχός γυρίζει
γι’αυτό μη χαλαλίζεσαι
εκειά που δεν αξίζει

Έλα φεγγάρι μου μισό
να σφιχταγκαλιαστούμε
τον πόνο που ‘χει ο χωρισμός
ο γεις τ’ αλλού να πούμε

Καμμιά φορά κι η μοναξά
καλή παρέα κάνει
γιατί μπορεί ο λογισμός
και βγαίνει για σεργιάνι

Πολλές φορές το δάκρυ μου
με δίχως πόνο τρέχει
ξάνοιξε τη συνήθεια
δύναμη που την έχει

Μόνο στη σκέψη ο γονιός
πως χάνει το παιδί ντου
την κάνει εκατό φορές
χαλάλι τη ζωή ντου

Ότι δε φτάνω κυνηγώ
κι ότι μπορώ τ’ αρνούμαι
φαίνεται το’χει η μοίρα μου
πάντα να ποκρεμούμαι