Μιχάλης Σπυριδάκης – Μοναδική Αγάπη (Μαντινάδες)

Μια ιστορια απο το νου μου
Κι απ το μυαλο μου εχει γραφτεί
Ειναι μια σκέψη που κάπου ίσως
Και να χει γίνει αληθινή

Ηταν μια κορη που αγαπούσε
Με την ψυχη τζη και την καρδια
Κι όχι με λογια που αγαπούνε
Κάποιες και άλλον καθημερνα

Ομως η μοίρα τζη σκληρο παιχνιδη
Τση χε γραμμένο και λυπηρό
Κι χε το ταίρι τζη ξενιτεμενο
Σε τόπο άγνωστο και μακρινό

Ομως η πίστη τζη και η ελπιδα
Να περημενει της είχε πει
Και να ελπίζει πως καποια μερα
Στην αγκαλιά τζη θα ξανα ρθει

Περασαν χρονια κι ρθαν πόλεμοι
Κι ουτ ´ ενα γραμμα να δει αν ζει
Τα παίρνε η μανα τζη και τα πετούσε
Που δεν τον ήθελε να μην τα δει

Ομως στο ραδιο είχε τ αυτί τζι
Νεα ν ακουσει επιστροφής
Κι άκουσε νεο μεγάλου πόνου
Κι ανεπανάληπτης καταστροφής

Το όνομα του είχε ακουσει
Πως είχε πέσει απ τους εχθρούς
Κι ηταν κι εκείνος ενας στους τόσους
Που αναγνώρισαν απ τους νεκρούς

Θλίψη μεγαλη στο πρωσοπο τζι
Και ενας πόνος που σε γερνά
Ομως δεν ήθελε να το πηστεψει
Γιατι τον λάτρευε αληθινά

Κι άλλοι την ήθελαν ομως εκείνη
Να περημενει είχε ορκιστεί
Πίστη μεγαλη που δε μπορουσε
Ουτε κι μανα τζι να φανταστεί

Ομως μια μερα τον είδε μπρος τση
Και δεν επιστευε Σ οτι θωρει
Κι αν ειναι ονειρο γι Μιαν αλήθεια
Έμεινε ακίνητη να απορεί

Γυρισα Μαθια μου δεν ειναι ψέμα
Πως θα γυρίσω σου το χα πει
Κι ενας που επεσε για την πατρίδα
Συνωνυμία ηταν πικρή

Τρεχει στς αγκαλες του τον αγκαλιάζει
Στο πρόσωπο ηρθε χαρα
Και πήρε τελος μες στη ζωη τζη
Η τόση πίκρα κι συμφορά.