Καλό σου ταξίδι αγαπημένε Γιώργη Γαρεφαλάκη.

Με βαθιά συγκίνηση και αίσθημα ανείπωτης θλίψης αποχαιρετούμε τον Γιώργη Γαρεφαλάκη, σε ηλικία μόλις 48 ετών έφυγε από τη ζωή ,ένας άνθρωπος σπάνιος, που πάλεψε με αξιοπρέπεια και απαράμιλλη γενναιότητα απέναντι σε σοβαρά προβλήματα υγείας.

Παρά τις αντιξοότητες και τη δοκιμασία της καθημερινότητας, ακόμη και καθηλωμένος σε αναπηρικό αμαξίδιο, δεν έπαψε ποτέ να δίνει το “παρών” στη ζωή, να δημιουργεί, να προσφέρει και να εμπνέει.

Ο Γιώργης ήταν ένας ακούραστος εργάτης του λόγου και της μελωδίας. Η καρδιά του χτυπούσε στον ρυθμό της μουσικής και της ποίησης. Έγραφε με πάθος στίχους, γεμάτους αλήθεια και συναίσθημα, τους οποίους χάριζε απλόχερα σε δεκάδες καλλιτέχνες – κυρίως της Κρήτης, αλλά και όλης της Ελλάδας – αφήνοντας ανεξίτηλο αποτύπωμα στην παραδοσιακή και σύγχρονη μουσική σκηνή.

Ήταν άνθρωπος δοτικός, ταπεινός, με βλέμμα καθαρό και λόγο ουσιαστικό. Στάθηκε πάντα πλάι στα παιδιά του με αξιοπρέπεια και σπάνια στοργή, κερδίζοντας την εκτίμηση και την αγάπη όσων είχαν την τύχη να τον γνωρίσουν. Το χαμόγελό του, η πραότητα και η δύναμη της ψυχής του θα παραμείνουν φάροι στη μνήμη όλων μας.

Ο θάνατός του αφήνει πίσω του ένα μεγάλο, δυσαναπλήρωτο κενό. Όμως, η παρακαταθήκη του — οι στίχοι του, οι σκέψεις του, το παράδειγμα της ζωής του — είναι μια πηγή δύναμης και ανθρωπιάς που θα συνεχίσει να μας εμπνέει.

Ας κρατήσουμε ζωντανή τη μνήμη του μέσα από τις λέξεις του, τα τραγούδια του, τις αφηγήσεις του. Εκεί, θα συνεχίσει να υπάρχει, να μας συντροφεύει και να μας θυμίζει τι σημαίνει να ζεις με πάθος, πίστη και αγάπη.

Καλό σου ταξίδι, αγαπημένε Γιώργη.
Η Κρήτη, οι φίλοι σου, οι συνεργάτες σου, κι όλοι όσοι σε γνώρισαν, σε αποχαιρετούν με βαθύ σεβασμό και ευγνωμοσύνη. Η ψυχή σου θα ταξιδεύει πλέον ελεύθερη, συνοδεία των τραγουδιών που γεννήθηκαν από την πένα σου.

Ποιός είδε άντρα να βαστά τα δόντια τους τον πόνο,
Κι αντί(ς) να κλαίει, να θρηνεί με τη σιωπή (ν)του μόνο.

ΝΑ ΜΟΥ ΤΟ ΠΕΙΣ ΤΟ Σ’ ΑΓΑΠΩ
ΝΑ ΜΑΛΑΚΩΣΕΙ Ο ΠΟΝΟΣ
ΝΑ ΜΗΝ ΜΕ ΒΡΕΙ ΜΕ ΔΥΟ ΚΑΗΜΟΥΣ
ΚΙ ΕΝΑ ΓΙΑΤΙ Ο ΧΡΟΝΟΣ….

Μια μέρα με χαμόγελο
Να ζήσω δεν θυμούμε
Κι ενώ γελω πολλές φορές
Συνήθως προσποιούμε…

Φωτιά να βάλεις να καώ
Δεν θα με πολυνοιάξει
Αφού μέσα στα χέρια σου
Έχει η ζωή μου αλλάξει…

Μάλλον πως έχω μια καρδιά
‘Πο σίδερο κι ατσάλι
Γιατί αντέχει βάσανα
Που δεν αντέχουν άλλοι…

Πριν γεννηθω τα χέρια μου
Ήτανε ματωμένα
Φαντάσου πόσα βάσανα
Μου ‘χει ο Θεος γραμμένα

Στο μισεμό σου ένιωσα
Τον μπέτη μου να αδειάζει…
Γιατί δεν έκαμα ποτέ…
Φίλο που να σου μοιάζει.

Δεν πινουνε νερο τα ‘ζα
Φιλε στο μισεμό σου….
Γιατι πενθουνε σιωπηλά…
Τον αδικο χαμό σου.

Όταν ο άνθρωπος πονεί
Κι όταν παλεύει μόνος
Τα δύο λεπτά του φαίνονται
Λες κι είναι ένας χρόνος…

Εμένα με γεννησανε
Σ’ ένα Σταυρό απάνω
Κι όμως δοξάζω τον Θεό
Για την ζωή που κάνω…

ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΘΑ ΣΕ ΔΩ
ΣΤ’ ΟΝΕΙΡΟΥ ΜΟΥ ΤΣΙ ΤΟΠΟΥΣ
ΓΕΛΩ ΚΙ ΑΠΟ ΤΟ ΓΕΛΙΟ ΜΟΥ
ΤΡΟΜΑΖΩ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ…

ΕΊΣΑΙ Η ΠΗΓΉ ΠΟΥ ΞΕΔΙΨΩ
ΚΙ Η ΜΑΝΑ ΠΟΥ ΛΑΤΡΕΎΩ…
ΚΙ Ο.. ΛΌΓΟΣ…ΠΟΥ…ΣΤΑΜΆΤΗΣΑ…
ΑΓΑΠΕΣ ΝΑ ΓΥΡΕΥΩ…

Δεν ξέρω πόσα δάκρυα
Έχουν οι άλλοι άνθρωποι
Μα ‘μενα πλυμμηρυσανε
Κι οι πιο ξεροί μου τόποι…

ΚΟΥΡΑΓΙΟ ΠΕΡΝΩ…ΑΠ’ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ…
ΤΑ ΠΑΘΗ ΚΑΘΕ ΧΡΟΝΟ…
ΠΟΥ ‘ΜΑΙ ΘΝΗΤΟΣ…ΚΑΙ ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ….
ΝΑ ΠΩ ΠΩΣ ΕΧΩ ΠΟΝΟ…

ΤΟΝ ΑΝΤΡΑ ΠΟΥ ‘ΝΑΙ ΤΑΠΕΙΝΟΣ….
ΟΛΟΙ ΤΟΝ ΑΓΑΠΟΥΝΕ…
ΚΙ ΟΠΟΥ ΠΕΡΝΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΟΥΛΙΑ…
ΡΩΤΟΥΝΕ ΑΠΟ ‘ΠΟΥΝΕ…

Στου πονεμένου στου φτωχού και στου άτυχου το σπίτι…
Χορταινει ο ξένος ο εχθρός χορταινει κι ο περάτης…
Γιατί χει αγάπη και μπορεί τον κόσμο να γεμίσει…
Κι ας είναι το τραπέζι του φτωχό και ξοδιασμενο…
Κι ας έχει και στη πόρτα του σπασμένα τα κερκέλια…
Μα πάντα βρίσκει ένα ψωμί στη μέση να μοιράσει…
Να φάει ο ξένος να χαρεί να βρει να ξαποστάσει…

”Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΠΕΘΥΜΙΑ”…*(Γιωργης Γαρεφαλακης)*…
ΤΗΝ ΩΡΑ…ΠΟΥ…ΘΑ…Κ Λ Ε Ι Σ Ο Υ Ν Ε…ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΟΥ
ΘΕΛΩ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΔΙΑΛΕΚΤΟΥΣ…ΝΑ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΚΟΝΤΑ ΜΟΥ…
ΘΕΛΩ ΑΥΤΟΥΣ…ΠΟΥ ΚΑΝΑΝΕ…ΤΟΝ ΠΟΝΟ ΤΟΥΣ ΤΡΑΓΟΥΔΙ…
ΘΕΛΩ ΚΙ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΦΥΤΕΨΑΝ ΣΤΗ ΞΕΡΑ ΕΝΑ ΛΟΥΛΟΥΔΙ…
ΘΕΛΩ ΑΥΤΟΥΣ…ΠΟΥ…ΤΡΑΓΟΥΔΟΥΝ ΤΑ ΠΑΘΗ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩ
ΘΕΛΩ ΚΙ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΠΕΡΠΑΤΟΥΝ ΣΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΑΣ ΤΟΝ ΤΟΠΟ
ΘΕΛΩ ΛΑΟΥΤΑ ΚΑΙ ΒΙΟΛΙΑ…ΛΥΡΕΣ ΚΑΙ ΜΑΝΤΙΝΑΔΕΣ…
ΘΕΛΩ ΚΙ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΚΑΝΟΥΝΕ ΤΣΙ ΠΙΟ ΚΑΛΕΣ ΚΑΝΤΑΔΕΣ
ΘΕΛΩ ΣΤΟ ΤΑΦΟ ΓΥΡΩ ΜΟΥ ΑΝΤΡΙΚΙΟ ΠΕΝΤΟΖΑΛΗ
ΠΟ’ ΜΕΡΑΚΛΗΔΕΣ ΠΟΥ ΒΑΣΤΟΥΝ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΜΕΓΑΛΗ
ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΟΜΩΣ ΚΛΑΜΜΑΤΑ…ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΜΟΙΡΟΛΟΓΙΑ
ΘΕΛΩ ΑΠΛΑ ΔΥΟ ΤΡΥΦΕΡΑ…ΔΥΟ ΠΑΙΝΕΜΕΝΑ ΛΟΓΙΑ….
ΕΤΣΙ ΗΤΑΝ ΟΛΗ ΜΟΥ Η ΖΩΗ…ΚΙ ΕΤΣΙ… ΘΑ ΤΕΛΕΙΩΣΩ…
ΜΕ ΕΝΑ ΣΥΡΤΟ ΤΟΥ ΡΟΔΙΝΟΥ…ΠΟΥ ΑΓΑΠΟΥΣΑ ΤΟΣΟ…
ΒΡΕΧΕΙ ΣΤΟ ΜΑΞΙΛΑΡΙ ΜΟΥ…ΔΑΚΡΥΑ ΠΙΚΡΑΜΕΝΑ…
ΚΙ ΕΝΑ ΜΑΡΑΖΙ ΣΤΗ ΚΑΡΔΙΑ…ΘΑ ‘ΧΩ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΣΕΝΑ…
Μ’ ΕΝΑ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ ΑΝΕΜΟ…ΘΑ ΚΑΤΕΒΩ ΣΤΟΝ ΑΔΗ…
ΚΑΝΤΑΔΑ ΜΕ ΤΟΝ ΕΡΩΝΤΑ ΝΑ ΚΑΝΩ ΚΑΘΕ ΒΡΑΔΥ…
ΠΕΣ’ ΜΟΥ…ΗΝΤΑ ‘ΧΕΙΣ… ΔΥΣΤΥΧΗ…ΑΝ ΜΕ ΡΩΤΟΥΝ ΟΙ ΦΙΛΟΙ
ΠΟΝΩ ΜΑ ΔΑΚΡΥ ΔΕΝ ΘΑ ΔΕΙΣ ΘΑ ‘ΝΑΙ ΣΤΑ ΔΥΟ ΜΟΥ ΧΕΙΛΗ
ΚΙ ΟΣΑ ΤΑΞΙΔΙΑ ΜΕ ΤΟ ΝΟΥ….ΘΑ ΚΑΝΩ ΕΓΩ ΓΙΑ ΣΕΝΑ…
ΜΕ ΚΑΠΕΤΑΝΙΟ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ….ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ ΕΝΑ-ΕΝΑ…
”ΘΕΛΩ ΝΑ ΦΥΓΩ ΔΡΟΣΕΡΟΣ”…*(Γιωργης Γαρεφαλακης)*