(Μιά παλιά σκέψη θωρώντας τα σκοτεινιασμένα Αστερούσια όρη να παίζουνε με τα Σύννεφα )
Θέ μου,και για δε μ’έκαμες,στο γ-κόφινα βιτσίλα,
Να παίζω κάθα ταχινή, δυό φτερακιές σπαθάτες!
Το Μονοφάτσι να θωρώ,από του Θιού τ’αμάτι,
Να ‘χω φωλιά στα Νοτικά,του Λιβυκού πελάγου !
Να ξώ στο πλάι τση μηλιάς,τα κράνυχα σ’στσι σκίστρες
Στου κουδουμά να χύνομαι, το δάσο κυνηγάρης
Και στο φαράγγι του Αμπά,τη δίψα μου να σβήνω!
Θέ μου και για δε μ’έκαμες. . .
Μανώλης Κρητικόπουλος 26/2/18