Σταύρος Τζανής – στου Facebook τη δίνη (ρίμα – μαντινάδες)

Σ’ένα σκοινί ο συνετός ,μερου νυχτου βαδίζει
και να ξορκίσει το κακό ,‘πο μέσα ντου πασκίζει

γι’αυτό και ‘γω για σήμερο, που βγαίνουν οι μασκάρες
και στσ’ουρανούς φτεροπετούν,αξέγνοια πάλ’οι σκάρες

θα ντύσω με του μασκαρά , το ξόμπλι τη γραφή μου
για να εκφράσω τα θωρώ , χωρίς τη γιόρεξη μου.

Συνειδητά το επίπεδο ,τση ποίησης θα ρίξω
των εποχώ το πρόβλημα ,γιατί ποθώ να δείξω

και μιαν εξάρτηση κακή , στσ’οθόνης τσι θαμώνες
που ίδιες τσι καλοκαιριές , κάνει με τσι χειμώνες

θα περιγράψω γλαφυρά , μ’έθοιο τση σκέψης τρόπο,
απου να γίνει φανερή ,στα μάθια των αθρώπω.

Τι κρίμα που εχάθηκε , τση προσμονής η κάψα
κι’όλα στη δίνη των καιρώ ,εφύγαν κι’επετάξα.

Εφτερουγίσαν μακριά , ‘πο τούτονε τον τόπο
αιστήματα που επλούμιζαν ,τσι γιώρες των αθρώπω

και ‘δα κοιτάσει άεργο , το βλέμα ντως στσ’οθόνες
και μοιάζουν οι μικρές στιγμές ,μ’ατέλειωτους αιώνες.

Τα like εγενήκανε , του έρωντα σημάδια
και comments κάνουν τολμηροί , απου ρέγουνται τα χάδια

και καταντήσαν αριθμοί , στσι φώτο στιβιασμένοι
που δεν τσι λογαριάζουνε , εις την συνισταμένη.

Ο έρωντας επόθανε , τα βλέματα εχαθήκαν
καρδιες αγνές στη φυλακή , των like εκλειστήκαν

κι’απο την άλλη insta mood , με φίλτρα κι’ιστορίες
και αναρτήσεις προσβολής,ανάρμοστες κι’αχρείες.

Οι ευαίστητοι εγίνανε ,ποδιοπομπαίοι τράγοι
και πλέουνε στου facebook , τ’απρόσιτα πελάγη

και πάνω στη προσπάθεια , να γίνουν κάποιοι άλλοι
τον εαυτό τους χάνουνε ,μέσα σ’αυτήν την πάλη.

Τα ψέματα εγίνανε , τ’αθρώπου η συνήθεια
και στην πραγματική ζωή , δεν ημπορεί στ’αλήθεια

ζάλο να καμει απαρθηνό , γ(ή) γνώμη να εκφέρει
χωρις του Google την συντροφιά , απου πηαίνου χέρι – χέρι.

Μια μηχανή αναζήτησης , ιππέυγει τσι γιαθρώπους
και όλοι κατεχάρηδες γίναν , σ’αυτούς τσι τόπους

κι’ ο κάθα εις ακάτεχος , στα comments πονο δίνει,
ο μόνος τρόπος στη ζωή , αντιληπτός να γίνει.

Αν τως μιλήσεις ‘πο κοντά , αχνιά μιλιά δε βγάνου
και στου διαλόγου το στρατί , το δρομο πάντα χάνου

Καιτές στο σπίτι το ζιμιό , γιαγέρνουν δίχως άλλο
και σχόλια πανωδιαστά , σου κάνουνε ρεγάλο.

Σκέφτομαι πόσο αληθινή , ήτον’ετουτ’η ζήση
πριχού η εξά του facebook , να τη χειραγωγήσει

και μας περάσει αόρατα , δεσμά που εξουσιάζουν
και κάνει όλες τσι στιγμές , τόσο πολύ να μοιάζουν.

Το σκέδιο τσ’επίθεσης, θωρώ και αμφιβαλλω
κι αρνούμαι την υπογραφή , αμαχητί να βάλω.

Μα όσο κι’αν μάχεται , η ψυχή κι’ο λογισμος ομαδι
στου facebook αργα ταχια , βοσκευγω το λιβαδι

κι’ αντίς ντελής γκαλοβοσκός , σφαγάρι εχω γίνει
μες τη σκληρη κι’απρόσωπη , facebookιάρα δίνη.

Πως θα γενεί έθοιο ζυγό , Θεε μου ν’αποτινάξω
μακριά ‘πο ρούτερ , να χαθώ και να κατασταλάξω

να σπάσω τα κρυφά δεσμά , που δέσμιο με κρατούνε
και χειροπέδες παραουριάς ,των like μου φορούνε.

Ελπίζω κάτι να γενεί , ν’αλλάξει ετούτ’η ζήση
κι’απ’αγκινιού στση σύνεσης , το δρόμο να βαδίσει

να βγάλει παλι ο έρωντας , φτερά και να πετάξει
και να γενούν όπως , παλιά τα λόγι’αθρώπω πράξη.

Κάθε λεφτό τση ζήσης του , όποιος εξουσιάζει
τότε μονάχα στση τιμής , την κοιμηθιά πλαγιάζει.

(Σταύρος Τζανής)