Κατερίνα Αεράκη “Εκιά μ αρέσει” (ρήμα-μαντινάδες)

Εκια που κάνει η μοναξα παρέα με το πόνο
εκια ξοριζομαι συχνά κι αθρωπου δε σιμωνω..

Εκια ο νους μου στενεται και γαληνευει πάντα.
Και δεν υπάρχει άνθρωπος να με ρωτα το γιαντα ..

Εκια μ’αρέσει να μιλώ τση σκέψης μου για σένα
γι’αυτά που δε περάσαμε..μα και τα περασμένα..

Εκια πηγαίνω οντε πονω που οι ώρες δε περνουνε..
μα και δε λενε οι κακές οι σκέψεις να σταθουνε..

Εκια δεν έχει άμα κλαίς..Όλοι να σε ρωτουνε
Την αφορμή στο δάκρυ σου..Και να σε μελετουνε..

Εκια πονεις αμοναχος..και γενεις μοναχός σου
Σαν έχεις χάσει τση ψυχής..κάτι πολύ δικό σου..

Εκια Ρωτάς τσι αφορμές..Και ψαχνεις τσι αιτίες..
απου πονεις σαν να καμες..Του κόσμου τσ’αμαρτιες..

Εκια σε ταζω σ’εκκλησες..σ’αγιους..μοναστήρια..
εκια γκρεμιζω το ντουνιά..Και καταλω χατίρια..

Εκια πηγαίνω άμα πονώ..που άνθρωπος δε με βλέπει..
να με λυπούνται η λογική..Πότε δεν επιτρέπει…

Εκια θα πάω κάποτε..κι ίσως να μη γυρίσω..
αδε μπορέσω το σκοινί..Του πόνου μου να λύσω..