Σκέψεις για τα παιδιά μας που πρεπει να μας προβληματίσουν

Γράφει ο Αντώνης Κουκλινος στο προφίλ του στο facebook

Καλησπέρα σας..!
Εβρισκόμενος σε γλέντι πριν λίγο καιρό, σαν καλεστικός, προβληματίστηκα…
Καθούμενος στο τραπέζι να πχιούμενε ένα κρασί, δίπλα μου ήτονε μνιά παρέα με δυό μικρά κοπέλια.
Το θηλυκό εστριφογύριζε οσά τη σβούρα, στο τραπέζι και σε μνιά στιγμή διαολισμένη η μάνα ντου το βούτηξε και το βάνει στη ποδιά τζη.
Εκείνο αφηνιασμένο, τη πιάνει από τα μαλλιά και τση κόλλανε σκαμπίλια, με αποτέλεσμα να το παραιτήσει, να κάνει ότι θέλει.
Το ασερνικό γύρω στα δέκα με έντεκα, ήτονε πλιά κοντά μου, από τσι αποδέλοιπους.
Εγώ έκατσα στο γλέντι περίπου τέσσερεις ώρες.
Σάμε που έφυγα, το ασερνικό εβάστανε στα χέρια ντου ένα μαραφέτι και έπαιζε ένα βιντεοπαιχνίδι με αυτοκίνητα (ράλι).
Ούλοι ετρώγανε, επίνανε, εχάλανε ο κόσμος από τη μουσική και το χορό, το κοπέλι ετούτο νέ, δε ν’ εσήκωσε τη κεφαλή ντου από το παιχνίδι.
Ήθελα να το πχιάσω από τα χέργια ντου και να το σφεντουρίξω πέρα, να γενεί χίλια κομμάθια.
Δεν είδα να του πει κιανείς… φάε… δε ν’ ήκουσα να του πούνε, στέρεψέ το… φτάνει μπλιό.
Ο αφέντης του κι ο ένας παππούς ήτονε δίπλα ντου.
Για μνιά στιγμή, επήγε το θηλυκό να του το βουτήξει από τα χέργια και εγίνηκε το έλα να δεις.
Επχιαστήκανε τα κοπέλια από τα μαλλιά, οσά ντα λιγοπρόγονα.
Το λυπηρό είναι πως… έφαε το θηλυκό δυό μπάτσους και εμπήκενε από κάτω στο τραπέζι να κλαίει και το ασερνικό εσυνέχισε ατάραχο, να τρέχει μέσα από το βιντεοπαιχνίδι με χίλια.
Σκέφτομαι…
Πχιό από τα δυό κοπέλια μπορώ να κρίνω, πως μεγαλώνει σωστά…
Κιανένα…
Το ένα ζωηρό, χωρίς να μπορεί να προσαρμοστεί στο περιβάλλον που βρέθηκε.
Το άλλο ατάραχο… βυθισμένο σε μια εικονική πραγματικότητα να τρέχει με χίλια, λες και θέλει να φύγει, να εξαφανιστεί από το περιβάλλον που βρίχνεται.
Ο πατέρας, η μητέρα και όλοι στην οικογένεια, άραγε έχουν αντιληφθεί την ευθύνη σε αυτά τα παιδιά…?
Πέρα από καλοντυμένα… όλα τα υπόλοιπα είναι σε λάθος δρόμο…
Θα ήθελα να τους δώσω μνιά συμβουλή αν είχα τη δυνατότητα…
Η ζωή μας τρέχει με χίλια… φεύγει… και εσείς χάνετε την ευκαιρία να ζήσετε μεγαλώνοντας τα παιδιά σας με αγάπη και στοργή… όχι με υλικά αγαθά.
Γνωρίζοντας πραγματικά τα παιδιά σας, θα μάθετε τι θέλουν από εσάς…
Εγώ σαν οικογένεια δεν σας είδα να χαρώ απο τη παρουσία σας… λυπάμαι που το λέω…
Και προσέξετε…η ώρα που θα θέλει να τρέξει το κοπέλι σας στη πραγματική ζωή κοντοσημώνει… αλλα ο δρόμος με ταχύτητα στα χίλια δεν υπάρχει… του το χετε λεωμένο…?

αντώνης κουκλινός