Ψαραντώνης – Χαΐνης Δ. Αποστολάκης – Ο Τρούλος

Τραγούδι: Ψαραντώνης
Μουσική, στιχουργική σύνταξη: Χαΐνης Δ. Αποστολάκης
Μαντινάδες: Χαρίτος Χαριτάκης
Λαούτα: Γιώργης Μανωλάκης
Λύρα: Χαΐνης Δ. Αποστολάκης
Νταούλι, γερακοκούδουνα: Μηνάς Παιγνιωτάκης
Χορωδία: Γιώργης Μανωλάκης, Χαΐνης Δ. Αποστολάκης, Μάρκος Πινακουλάκης, Νίκος Βογιατζάκης
Ηχοληψία: Νίκος Βογιατζάκης, Μάρκος Πινακουλάκης
Remix, Mastering: Νίκος Βογιατζάκης
Εικονοληψία: Αριστοτέλης Δασκαλάκης , Νίκος Βασιλάκης, Λευτέρης Τριχάκης, Στέλιος Σωμαράκης
Μοντάζ: Μαρία Αθανασοπούλου

Στίχοι
Θα βγω στον τρούλο τς εκκλησάς να δω ανέ τς αρέσει
και θα φωνιάζει ένα χωριό «όφου κι εδά θα πέσει!».

Ωσάν το χοίρο στα πηλά μ’ αρέσει να κυλιούμαι
να μη γνωρίζει και κιανείς ποιός είμαι κι από πού ‘μαι.

Στη μέση μέση του χωριού θέλω να τελειώσω
αυτή την ψεύτικη ζωή που με παιδεύει τόσο.

Το τραγούδι που ακούτε σφραγίζει μια εικοσαετία αδιάλειπτης συνεργασίας (δίσκοι, συναυλίες, παραστάσεις) με το Δάσκαλο Ψαραντώνη. Αυτό δεν παίζει καμία απολύτως σημασία, γιατί κάθε που σμίγομε, είναι σαν να ‘ναι η πρώτη φορά. Έτσι ήταν, έτσι είναι και έτσι θα είναι ο Έρωτας.

Οι μαντινάδες με βρήκαν. Γέλασα πολύ. Αλλά μετά την ηχογράφηση και μέχρι τώρα, μου αποκαλύπτονται διάφορα επίπεδα κατανόησης, εκπληκτικά και αδιανόητα για μένα. Είδα κάποιον να φανερώνει την μοναδικότητά του, αδίστακτα, στο πιο ψηλό σημείο μιας κοινότητας.

Μετά, το ίδιο λέφτερα, να γίνεται ο ‘κανένας’ βουτώντας στο πιο χαμηλό σημείο του χωριού κι ύστερα να πεθαίνει όπως έζησε, μόνος στην μέση της πλατείας. Κατάλαβα ότι περιγράφει τη ζωή κάθε ερωτευμένου, ‘κουζουλού’,ασυμβίβαστου ανθρώπου, που δεν τονε βάνει αυτός ο ΄λογικός, καθωσπρέπει΄ κόσμος. Μετά από λίγο κατάλαβα ότι το τραγούδι περιγράφει τη ζωή κάθε ήρωα.

Ο ήρωας παρουσιάζεται στους θεατές υπερβαίνοντας το θείο, ο ήρωας παθαίνει, ο ήρωας – μάλλον- αυτοχειρεί στη μέση της σκηνής. Κατάλαβα δηλαδή ότι πίσω από τα αρχικά μου γέλια κρυβόταν το τραγικό παιχνίδι με τη μοίρα, η βάση της αρχαίας ελληνικής τραγωδίας. Έπειτα κατάλαβα ότι οι στίχοι αφηγούνται τη ζωή κάθε Θεού.

Το τραγούδι μού αποκάλυψε μια θεοφαγική αναπαράσταση. Κάποιος Θεός κατεβαίνει από τον ουρανό, συναγελάζεται στα χαμηλά, στο ζωικό επίπεδο, θυσιάζεται στο κέντρο από τους ανθρώπους και επιστρέφει στον ουρανό, στην αιώνια μήτρα. Δεν ξέρω αν καταλαβαίνω γρι ή αν αύριο θα καταλάβω κάτι περισσότερο. Αυτό που ξέρω σίγουρα είναι ότι θα γελώ πάντα…
– Χαΐνης Δ. Αποστολάκης

Το τραγούδι αυτό αποτέλεσε μια ευκαιρία να ξανανταμώσω το μικρό μου αδερφό, το δεξιοτέχνη Γ.Μανωλάκη, που γράψαμε το κομάτι στο στούντιο μια κι όξω, σαν να μην πέρασε μια μέρα, τον καλωσυνάτο, γενναιόδωρο φίλο Μ.Παιγνιωτάκη, τον ακούραστο συμμαχητή Μ.Πινακουλάκη και το μικρό Σ.Σωμαράκη, που ανεθράφηκε και λίγο μαζί μου, στον τσιγγάνικο τρόπο ζωής.
Ευχαριστώ επίσης τον πολύ καλό φίλο και συνάδελφο Δημήτρη Παπαδάκη, που με έφερε σε επαφή με το Χαρίτο.