Μακρυδάκης Μανώλης – Άνοιξη Λευτεριάς

ΑΝΟΙΞΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑΣ

Εμπήκε ο Μάρτης κι άρχιξε,
η φύση να ροδίζει,
σιγά – σιγά, δειλά – δειλά,
η Άνοιξη αρχίζει.

Ο μήνας ο πεντάγνωμος,
που τι ζητά δεν ξέρει,
τη μια μυρίζει χειμωνιά,
την άλλη καλοκαίρι.

Το Μάρτη ξύλα φύλαγε,
λέει η παλιά η ρήση,
γιατί τελείως ξαφνικά,
μπορεί και να χιονίσει.

Μα όπως και να χει η Άνοιξη,
σιγά – σιγά σιμώνει
και στη φωλιά ντου έρχεται,
πάλι το χελιδόνι.

Τέλη του μήνα μια γιορτή
έχει διπλή αξία,
στη λευτεριά του τόπου μας
και στην ορθοδοξία.

Τη μέρα του Ευαγγελισμού,
το χίλια οκτακόσια,
εικοσιένα μίλησε,
τση λευτεριάς η γλώσσα.

Λάβαρο Επανάστασης,
γερά θεμέλια βάζει,
Ελευθεριά ή Θάνατος,
στον Έλληνα ταιριάζει.

Κι έγιν’ αρχή να σπάσουνε,
δεσμά που τόσα χρόνια,
πλακώνανε τους Έλληνες,
σαν τα βουνά τα χιόνια.

Είναι λαμπρό παράδειγμα,
‘κείνοι οι επαναστάτες,
πως δεν σηκώνουνε ζυγό,
του Έλληνα οι πλάτες.

Θλίβομαι όμως να θωρώ,
παιδιά που δε γνωρίζουν,
το παρελθόν και σε σαθρά,
θεμέλια πάνω χτίζουν.

Αν δεν υπάρχει παρελθόν,
το μέλλον δεν αξίζει,
ρίζες κρατούνε το δεντρό,
π’ ανθεί και λουλουδίζει.

Μα δεν γεννιούνται τα παιδιά,
μ’ αντίληψη και γνώση,
απ’ τσι μεγάλους έπρεπε,
κάποιος να τους τη δώσει.

Πως μεγαλώνει ένα παιδί,
καλό – κακό αν γίνει,
οι πιο μεγάλοι ακέραια,
έχουμε την ευθύνη.