Αυτός δεν είναι έρωτας , είναι φωτιά και λαύρα
κι όλα τα φύλλα τση καρδιάς,τα χει βαμένα μαύρα
Εμένα μόνο καημούς , η μοίρα μου χει δώσει
και δεν αφήνει μια χαρά , κοντά μου να σιμώσει
Εγώ παρέα καθ,αργά , κάνω με τσ αναμνήσεις
και μου κρατούνε συντροφιά , ίσαμε να γυρίσεις
Είσαι χαρά τ,ονείρου μου , τση σκέψης μου ελπίδα
στη σκοτεινιά τση ζήσης μου, η πρώτη ηλιαχτίδα
Αλλάζει χίλια χρώματα , ο ήλιος και θαμπώνει
άμα προβάλει και τη δει , να κάτσει στο μπαλκόνι.
Κωστής Μαγκουφάκης από Βιάννο