Χαρούλα Τζιγκουνάκη – “Μάνα” (Ρήμα – μαντινάδες)

Μάνα!!! η λέξη η γλυκιά ,ολόγλυκια σαν μέλι
που ‘χει στο στόμα ο καθ’εις τη μάνα του όταν θέλει.
Τη ζέστη απ’ την αγκάλη της τη μοσχομυρισμένη
τη νοιώθει κάθε της παιδί, ‘κει μέσα όταν μπαίνει.
Έχει μεγάλη αγκαλιά, απάνεμο λιμάνι
και μεγαλύτερη καρδιά,ευωδιαστό στεφάνι.
Στεφάνι που ‘χει λούλουδα κι ευχές για να μοιράζει
που ‘ναι της ζήσης φυλαχτό βρέχει, χιονίζει, λιάζει.
Θεριά παραμερίζουνε,βουνά κουφοβροντούνε
όταν διαβεί παιδί κι ευχές μάνας αντιλαλούνε.
Είναι θεμέλιο της ζωής και της ψυχής συνάμα,
σίγουρα έχουν φυλαχτό όσοι ‘χουνε τη μάνα.
Του κόσμου το πιο απάνεμο και πιο ζεστό λιμάνι
ειν’ η αγκαλιά της μάνας σου μέσα όταν σε βάνει.
Πώς να μη βρεις παρηγοριά σε τούτη την αγκάλη
σαν λένε τα χειλάκια της ό,τι ο νους σου βάλει.
Σου λέει τόσα γλυκόλογα με ζάχαρη γεμάτα
σαν άγγελοι να τραγουδούν εις τη δική σου στράτα.
Άνεμο δε θα φοβηθείς, μήτε και τρικυμία
όταν αράξεις στη ζεστή, γλυκιά της παραλία.
Πέπλο απαλό η αγάπη της πάντα σε προστατεύει
σε κάθε δυσκολία σου, η σκέπη της θεριεύει.
Από τα πρώτα βήματα σ’ απλώνει τα δυο χέρια
μην πέσεις, μα να στηριχτείς και να βρεθείς στ’ αστέρια.
Μεγάλωσες κι η αγκάλη της γίνηκε άλλη τόση
‘πο κάθε μια κακοτοπιά μπορεί να σε λυτρώσει.
Μάνα!!!η ευχή της συντροφιά στο δρόμο της ζωής σου
θα ‘ναι, και θα πορεύεσαι ως τη στερνή πνοή σου