Χριστέ μου που θα γεννηθείς….
Ώρα τση γέννας σου Χριστέ, πάρε την έρμη θλίψη
Κι από τα χείλη κοπελιώ το γέλιο να μη λείψει…
Πάρε τον πόνο απ’ το κορμί του κάθε αρρωστάρη
να ξοριστεί στσι θάλασσες τσι μαύρες να σαλπάρει….
Γέρο μη ‘φήσεις μοναχό να βαριαναστενάξει
μούδε στα χείλη ντου τα δυο παράπονο μη στάξει…
Κάθε φτωχό κι ανήμπορο,να κάμεις να γελάσει
ο κόσμος να μοσκοβολά όμορφη να ‘ν’ η πλάση…
Τ’ άστεγου δώσε μια ζεστή,γωνιά για να ποσκιάσει
μα και μια στάξη τση χαράς,για να χαμογελάσει…
Μάζωξε τον εγωισμό,και την υποκρισία
να σαρακίσεις τσ’ έχθρητες,το μίσος την κακία…
Χριστέ μου που θα γεννηθείς το θάμα σου να κάμεις
κι όπου ανάγκη έχουνε,να πα τως σε συντράμεις…
Χριστέ μου κάμ’ ένα δεντρό,χαρά να τ’ ονομάσεις
και τσι ταλαίπωρους τση γης ‘πό κάτω να ποσκιάσεις….
Κάμ’ ένα γ-κόσμο αλλοιώτικο ν’ ανθίζει η καλοσύνη
πάψε τον κάθε πόλεμο,και σκόρπα την ειρήνη…
Χριστέ του κόσμου βασιλιά,στση γέννας σου την ώρα
βρέξε τον κόσμο από κλωστής,με τση χαράς τη μπόρα…
Ένας μπαξές να γίνει η γης,με ρόδα και με κρίνα
να διαλαλούν γλυκούς σκοπούς,βιολιά και μαντολίνα…
Χαριστή Φανουράκη Κουκουμπεδάκη
19/12/2023