Κωνσταντίνος Καλλέργης Κιγκ – Ζωή και Θάνατος (ΜΑΝΤΙΝΑΔΕΣ)

Θά ρθει πού θά ρθει καθενός η ώρα τού Θανάτου.
Λεπτό μή του χαρίζετε του Χάρου αναθεμά του.
Γλέντα καί χαίρου τή ζωή γιατί γοργά μισεύγειΙ.
Σάν άμμος απ τά δάχτυλα γλιστρά καί σου ξεφεύγει.
Πρίν χαραχτεί τό όνομα στήν πλάκα του μαρμάρου….
Λεπτό μήν τού χαρίζετε του κερατά του Χάρου.
Σφάλματα κάνε όσα θές ! Γιατί η ζωή ετούτη.
Με δίχως λάθη θά τανε τσιφτές χωρίς μπαρούτι.
Τα σφάλματά μας ο Θεός λένε πώς θά ζυγίσει..
Όμως η Άγια Κρίση Του φαίνεται πώς θ αργήσει.
Ωστόσο κάθε κρίμα μας μέχρι νά μπεί στό ζύγι,
Άσχετα πώς στήν υστεριά κανείς δέ θά ξεφύγει.
Θά μένει στά αζύγιαστα κι ο φθόνος κι η κακία.
Δικαστικώς θά βρίσκονται σέ Εκκρεμοδικία.
Είπας το και ξάνα πα στο !!Απώλειες μετρούμε.
Καί τή ζωή απέναντι στό Χάρο ξεμετρούμε.
Ποιός είν εκείνος ο θνητός αιώνια πού θά κάτσει ;
Μόνο όταν πάψει η Θάλασσα νά βγάνει πιά αλάτσι…..
Γι αυτό σάς λέω : Υψώσετε τό σώμα και τή σκέψη!!
Κλάψε όσο κλάψεις άνθρωπε μέχρι η ψυχή ν αρνέψει…..
Κι ύστερα αναντράνισε καί σφούγγιξε τά μάθια…
Περπάτα μέ χαμόγελο και ας πατείς σ´αγκάθια .
Γιατί η ψεύτρα η ζωή γλυκειά- πρικιά-κλαμμένη….
τού θάνατου προστάδιο είναι και παραμένει.
Η κάθε μέρα πού περνά τόν χρόνο λιγοστεύει
Και σάν τόν ύπουλο ληστή τά νειάτα μας ληστεύει!
Θαύμα και χάρισμα η ζωή κι όποιος καταλαβαίνει….
Πρέπει τό κάθε της λεπτό, νά τό μεταλαβαίνει.
Χάρε δέ σέ φοβούμαι μπλιό γιατί δέν είσαι πράμμα.
Κι ας μ έβγαλες ίσαμ ´εδά πολλές φορές στό κλάμμα.
Θά ρθει πού θά ρθει καθενός η ώρα τού θανάτου.
Λεφτό μή τού χαρίζετε τού Χάρου ανάθεμά του.
Γλέντα και γέλα στή ζωή γιατί αυτό θά μείνει…
Μές στής ζωής τ απέραντο τής τρέλας τό καμίνι.
– Να το ξεκαθαρίσουμε και κάτι τις ακόμα….
Δέν τελειώνει η ζωή σέ δύο μέτρα χώμα.
Υπάρχει και η τωρινή αλλά υπάρχει κι άλλη.
Μόνο στραβοί τα βάνουνε ούλα σ ένα τσουβάλι.
Υπάρχουν τόσα θαύματα σε όσους έχουν Πίστη.
Πού έχουνε οράματα και ηθική υψίστη.
Όμως καί τούτη η ζωή!! Παράδεισος λογάται.
Αρκεί ο κάθε άνθρωπος σοφά να συλλογάται .
Μιά Αστραπή είναι η ζωή τ´ανθρώπου εις τήν φύση.
Άστράφτει μόλις γεννηθεί . Στόν Θάνατο θα σβήσει .
Το σώμα σάν θα χωριστεί απ τήν ψυχή θά σβήσει.
Μα η ψυχή αλίμπερτη θά χαίρεται τή Φύση !!
Η παγωνιά εις τήν ψυχή είναι απού τρομάσει..
και δέν υπάρχει πάπλωμα για νά τή σκεπάσει !
Μόνο ο λόγος ο καλός, ανθεί και λουλουδίζει!!
Με τήν κουβέντα τήν κακή μέσα η ψυχή μαυρίζει.
Κάθε πού φεύγει μιά ψυχή σαν δέν αφήνει νάμι*…..
Όλη η ζωή της πέρασε άδικα καί χαράμι.
Δέν έχει αίμα η ψυχή !Όμως κι αυτή ματώνει.
Δίχως μαχαίρι σφάζεται τ´άδικο τήν σκοτώνει.
Μέσα η ψυχή μου συννεφιά! Δαιμόνου κατακαίρι.
Μά όξω Ήλιος λαμπερός Χειμώνα- Καλοκαίρι….
Κάποια βραδυά στόν ύπνο μου θά λάμψει ένα κεράκι.
Θά ναι η ψυχή μου πού θά βγεί στόν Ουρανό νεράκι.
Γιατί η ψυχή δέ χάνεται καί δεν πεθαίνει εκείνη!
Στού Κόσμου τόν Ορίζοντα παντοτεινά θά μείνει!
Όταν γεννιέται ο άνθρωπος καί έρχεται στή φύση,
Παίρνει πνοή ! Ίδια πνοή στό τέλος πού θ ´αφήσει.
Σάν έλθει εκείνη η στιγμή ,πού η πνοή μας φεύγει..
Πού Αιώνες κι αν τό προσπαθεί άνθρωπος δέν ξεφεύγει…
Άραγε πιά τί γίνεται; Άραγε τί συμβαίνει;
Όταν τό σώμα άψυχο, δίχως ανάσα μένει;
Σάν τί νά γίνεται η ψυχή κι οι χάρες τού ανθρώπου;
Εκείνες δέν ακολουθούν τό σώμα όπου κι όπου !
Γιατί η ψυχή ναι ανώτερη καί δέν πεθαίνει εκείνη!
Στού Κόσμου τόν Ορίζοντα σάν αύρα θ απομείνει.
Μέρος τού Κόσμου η ψυχή , απ τ άφθαρτά του μέρη.
Ως είναι ο Ήλιος! Η βροχή ! Και τό γλυκό τ Αγέρι.
Μένει η ψυχή τού καθενός «γυμνή» μέσα στήν Πλάση.
Σώμα σάν παίρνει ντύνεται νέα ζωή νά πλάσει !
Το σώμα σάν θα χωριστεί απ τήν ψυχή θά σβήσει.
Μα η ψυχή αλίμπερτη θά χαίρεται τή Φύση !!

Ρέθυμνο Κωστής Ι.Γ. Καλλέργης
Κιγκ